فحاشی برای خدا

دروغ امری مذموم است.

 لکن گاهی خوب می شود ، یعنی مفسده ی آن ذاتی نیست و گاهی دارای مصلحت است.

حال چرا جامعه طوری شده است  که کلا فحاشی چیز بدی جلوه می کند ؟!

بنظرم این از حیله های سکولارها است . 

هروقت ما فحش می دهیم سریعا ژست روشن فکری می گیرند و ما را بی سواد خطاب می کنند و ما از ترس آنها اینطوری شدیم .

چون فحاشی ، حداقل در موارد معدود ، مجاز است و این ترس به جا نیست.

البته باید حواسمان باشد که فحاشی یک علم تخصصی مثل خطابه است و افراد نابلد نباید وارد این عرصه شوند .

به نظرم حداقل های این علم به شرح زیر است : 

۱. تسلط به رساله ی عملیه ، برای دانستن جواز فحاشی

۲. تسلط نسبی بر روانشناسی شخصیت ( در مواردی که با مخاطب خاص و تک نفره روبرو هستید)

۳.تسلط نسبی بر روانشناسی اجتماعی.(به مقدار لازم ، برای فحاشی ها جمعی)